Leestijd: 2 minuten
Grijs
Kerst doet veel mensen even stil staan bij bepaalde dingen in het leven. Zoals het verlies van dierbaren. Het is vandaag 14 maanden geleden dat een van mijn vriendinnen overleed. Ik denk heel vaak aan haar, vaak zijn dat fijne herinneringen waar ik aan terug denk. Soms is het puur gemis, grijs.
Ziek
Mijn vriendin ondekte jaren geleden plots een bobbeltje in haar borst, ik hoorde aan de telefoon de paniek in haar stem zodra ze het eerste woord zei. Wij hadden vaak letterlijk aan één woor genoeg. Dat was het begin van het eind. Gelukkig heeft er jaren gezeten tussen dit begin en haar eind. Tranen, angst, verdriet maar ook veel mooie diepe gesprekken vulde die jaren en toch ook veel gelachen.
Haar leven werd een achtbaan en ik kon die niet stopzetten voor haar. Het enige wat ik in die periode voor haar kon doen was haar paard verzorgen als zij ziek was van de chemo.
De chemo sloeg aan en ze krabbelde op, haar mooie rode haar groeide aan, ze kon haar paard weer zelf doen en hervatte haar werk. Het leven werd zelfs weer ‘normaal’.
Weer ziek
Helaas werd ze weer ziek, toch uitgezaaid. Ook nu sloeg de behandeling aan tot het niet meer werkte. Haar weerstand was nul en corona zorgde er voor dat ze bang was voor mensen, angst voor besmetting.
Ons contact werd beperkt tot urenlange telefoongesprekken. Aan het eind had ze geen energie om lang te praten maar we bleven zeker een keer per week bellen. De laaste keer dat ik belde nam ze niet op maar appte dat we maandag zouden bellen. Maandag appte ze dat het nu echt snel ging. Dinsdag kreeg ik een appje van haar man, ze was rustig heengegeaan.
Missen
De eerste maanden stond ik zo vaak op het punt haar te bellen, voor het tot me doordrong dat dat nooit meer kan. Ik had haar ook nog zo veel te vertellen en vragen, even overleggen. En nog altijd mis ik onze gesprekken.
Vaak, zo maar opeens, mis ik haar. De eerste maanden huilde ik veel, nu heb ik vooral een glimlach op mijn gezicht als ik aan haar denk.
Haar vriendschap blijft een waardevolle herinnering. Iets wat ik altijd zal koesteren. Al blijft het eeuwig een gemis dat we nooit meer kunnen lachen om de stomste dingen.
Alles is grijs van jaap Reesema